Oeps!

Wat doe je als je er achter komt dat je, in plaats van 125 km, maar liefst 169 zou moeten fietsen naar je eerste overnachtingplaats? De reservatie afzeggen en maar een andere plek zoeken? Of toch proberen er iets van te maken? Ik heb gekozen voor het laatste. Al was het maar omdat de vriendelijke stem aan de overkant van de lijn me overtuigde dat ik er hartelijk ontvangen zou worden. Uiteindelijk heb ik de route, na veel gepuzzel,  van 169 km kunnen inkorten tot 143 km.  Op naar Scherpenzeel!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Beer lacht nog steeds

De ochtend begin ik met een stevig ontbijt. Daarna mijn  lieveling nog eens goed knuffelen en hup, weg ermee.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na een uurtje rijden kan ik België tot ziens zwaaien… Hallo Nederland, hier ben ik. De wind valt de eerste paar uren wel mee en na een uurtje of drie kan ik net voor Best even wat vliegtuigen bewonderen op een spotterplaats.

 

 

 

 

 

 

 

 

Veel mensen daar, lekker in hun verwarmde auto. Ik vind het toch wat koud worden. Dus verder rijden is de boodschap.

Tegen het middaguur vind ik een rustig plekje midden in een mooi stukje natuur. Een ideaal moment om een lekker kopje koffie klaar te maken en een warm middagmaal, dat bestaat uit een lekker zakje noedels.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Geloof me, op zo’n moment smaakt dat echt fantastisch. Beer, de mascotte van mijn dochter vindt het ook allemaal best. Hij lacht toch nog steeds…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 
Rondje Vlaanderen?

Ongelooflijk hoe uitgestrekte landschappen je hebt in Nederland. Heel mooi, maar niet leuk als je op de fiets zit met een stevige noordwester voor je… Onderweg kom ik enkele keren een vreemd object tegen dat steeds in een weide hangt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Geen idee wat het is of waarvoor het dient. Misschien iets voor de schapen? Schapen zijn er veel in Nederland. Echt veel…

‘Helemaal alleen’?

 

 

 

 

 

 

 

 

Dat was steeds het eerste wat ze me vroegen toen ze hoorde van deze sponsortocht. Ja helemaal alleen door Nederland. Maar soms kom je wel eens iemand tegen om mee te babbelen.  Zoals die man die vroeg of ik niet verkeerd zat en de Ronde van Vlaanderen niet moest gaan rijden. Hm, misschien een goed idee voor volgend jaar. Maar dan echt door heel Vlaanderen. Schat? Ga je mee…?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Onderweg kom ik een, ja hoe noemen ze dat, een klein paardje tegen zeg maar. Gewoon langs de weg, vast aan een ketting. Zou het baasje op reis zijn…? Net voor ik aan mijn eerste halte kom, zie ik een weide twee insectenhotels staan. Leuk idee om ook te maken in onze Bocholter natuur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sterrenwacht Halley

In de verte zie ik Sterrenwacht Halley opduiken. Meteen valt op dat ze een ongelooflijk goede kijk hebben op de horizon. En geen straatverlichting in de buurt. Perfect.

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik word er hartelijk ontvangen. De koffie staat klaar en die smaakt heerlijk. Eindelijk een beetje opwarmen, want het weer begint guur te worden buiten. Ik krijg een rondleiding door de sterrenwacht. Allemaal zeer mooi gemaakt. En met 6000 bezoekers per jaar mogen ze best fier zijn op hun sterrenwacht. Mooi, denk ik, dit wil ik ook in Bocholt dus!

 

 

 

 

 

 

 

 

Als ik aanstalten maak om mijn stalen ros te beklimmen, krijg ik zowaar een certificaat als bewijs dat ik daar ben geweest, ten voordele van ‘Fietsen tegen de sterren op’. Mooi gebaar. Bedankt jongens. Hopelijk mogen we jullie ooit uitnodigen in onze eigen sterrenwacht.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De Nederlands Ardennen

In Gelderland mag ik een eerste keer de veerboot op.

 

 

 

 

 

 

 

 

Veel water in Nederland, naar het schijnt. Nou, dat valt wel mee vind ik. Zolang ze de dijken maar stevig in de gaten houden…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na een tweede overtocht met een veerboot, maakt het vlakke land plots plaats voor een bosrijke omgeving. Dat merk ik onmiddellijk aan de wind. Die wordt een stuk draaglijker. Maar al snel wordt duidelijk waarom die plaats de Utrechtse heuvelrug wordt genoemd. Ik dacht dat Nederland plat was! Klimmen dus en even later kom ik een kasteel tegen, boven op wat ze hier dan ook nog een berg noemen.

 

 

 

 

 

 

 

 

Het lijkt wel of ik zit in de Ardennen. Maar even later kan ik profiteren. What goes up must go down! En ja hoor, met een lekker 46 km/uur zoef ik naar beneden.

 

 

Schaapjes tellen bij Truus

Tien uur na mijn vertrek kom ik eindelijk aan op mijn overnachtingplaats.

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik wordt er zeer hartelijk ontvangen door Truus. Ik ben blij dat ik geen andere plek had gezocht. Ze runt samen met haar man Gert een biologische boerderij. Ze hebben een winkeltje en verkopen er eigen producten. Truus leidt me naar een pipowagen waar ze me een dikke map geeft. Die staat boordevol foto’s en krantenartikels over de boerderij. Ik kijk er even in maar merk dat mijn oogjes het moeilijk krijgen. Even later brengt ze me een lekker bakje koffie en zelfgemaakte peperkoek. Kruidenkoek zeggen ze hier. Daarna gaat ze terug naar de keuken en brengt even later een heerlijk maal. En of het smaakt! Voldaan van al dat lekkers en weer wat opgepept kijk ik toch nog door de map. Ik lees dat de boerderij ‘Ruimzicht’ heet. Truus en Gert hebben er hard voor moeten knokken, maar nu verkopen ze toch wekelijks 160 groentetassen.  Die zitten vol met seizoensgebonden groenten.  Maar ze zijn hier vooral heel hartelijk. En even later geniet ik van een heerlijke douche. Ik maak mijn bedje op en ga genieten van de nachtrust. Ik denk niet dat ik zoveel schaapjes moet tellen als ik vandaag heb gezien. Want er lopen er hier wat rond in Nederland. Schapen…