Afgelopen maandag heeft Rik Bosmans de strijd tegen kanker moeten opgeven. Rik was een groot natuurkenner en je kon hem werkelijk overal tegenkomen in het natuurlandschap. Hij zette zich in voor jong en oud en heeft aan menig van ons de wonderen wereld van de natuur uitgelegd. Of het nu ging over vogels, bijen, bloemen, bomen of paddenstoelen, Rik wist je over alles wel iets te vertellen. Hij was natuurgids en secretaris bij Natuurpunt Bocholt. Ook vervulde hij met glans het werk als verkenner in het Kempen~Broek. Rik was een gepassioneerd imker. En ook daar vertelde hij met hart en ziel over aan de kinderen. Het ECNS leerde Rik kennen als een gedreven natuurkenner die niet liever deed dan al zijn kennis door te geven aan jong en oud. Hij probeerde iedereen er zich bewust van te maken hoe belangrijk de natuur voor ons is. We zijn blij dat we met hem en het hele team van Natuurpunt hebben mogen samenwerken.

Rik, even een woordje in naam van mezelf. Niet zo lang geleden liet je me weten dat je de strijd niet zou winnen en je vroeg je af of je februari zelfs zou halen. Maar toch bleef je strijdvaardig en ik heb geen moment gemerkt dat je dacht aan opgeven. Integendeel, je zou me dit jaar helpen met mijn eerste stappen als imker. Je weet dat ik er echt naar uitkeek om jou als mijn peter te hebben bij het imkeren. Maar het is er niet van kunnen komen. Ik koester dan ook de herinnering van al de uitleg die je me nog hebt gegeven in en om je bijenhal. Ook liet je me verstaan dat je terug kon kijken op zeer veel mooie jaren na je pensioen waarin je ten volle van je passies en van je familie en vrienden om je heen hebt kunnen genieten. Het leek alsof je anderen ervan wou overtuigen dat het allemaal wel meevalt als je dat pad hebt mogen bewandelen. Misschien een wijze les voor ons allemaal…

Wij van het ECNS wensen Marie-Louise Van Mechelen en de familie heel veel sterkte toe in deze droevige dagen. Ook gaat ons medeleven naar Riks vrienden bij Natuurpunt, het Kempen~Broek en de imkersbond.

Het ga je goed Rik. We koesteren de herinneringen aan jou. En zoals Herman van Veen ooit zong: “En als onze aardse last met de wereld gaat vergroeien, zal uit jou een bloempje bloeien. Een viooltje, dat staat vast…”