De laatste foto’, denk ik bij mezelf als ik halt houd aan het bord dat me zegt dat ik Bocholt binnen rijd. Maar wanneer ik de laatste bocht voor Lozen voorbij ben gereden zie ik plots in de verte een flits.
Ik kijk nog eens goed door de regen heen en zie dat er iets niet klopt aan het plaatje dat ik anders toch goed ken. Ik ben hier opgegroeid ten slotte.
Langzaam maar zeker zie ik paraplu’s opduiken en iets wat lijkt op een groot wit doek. En dan zie ik het allemaal duidelijk. Veel volk, de grote banner van het ECNS, flitsende camera’s en een klein meisje dat naar voren komt gelopen.
En ze lijkt verdacht veel op mijn dochter…
Ik stap van mijn fiets af en omhels haar stevig. Dit is ontroerend, dit is mooi.
Ik zet mijn helm af en wandel het laatste stuk, met de fiets in de hand en mijn dochter naast me, naar al die mensen die me op staan te wachten.
Ik word verwelkomd met een luid applaus, zie vrienden en familie en daartussen mijn vrouwtje die er zeker voor iets tussen moet zitten voor hetgeen er hier gebeurt.
Met een mooi boeket bloemen omhelst ze me, dochterlief volgt.
Martin Rijken komt aangewandeld met een metertje bier.
Ik twijfel eerst of ik dit wel zou doen.
Ik ben er nog niet. Ik moet nog een kilometer of vijf rijden. Maar de gezelligheid neemt de overhand en hoe kan ik nu een pint weigeren van de man die onze vereniging, samen met zijn vrouwke, zoveel aandacht schenkt?
Hier ontstaat vriendschap.
Iedereen schikt zich naar de wensen van Roger (HBVL) en er wordt een mooi kiekje gemaakt van de hele bende.
Daarna steken we de straat over richting The Bridge en is het tijd om een babbeltje te slaan.
Het pintje smaakt en een volgende biedt zich alweer aan. Even later krijg ik een enorm groot glas bier van de zaak.
Dit krijg ik nooit leeg denk ik bij mezelf. Maar toch…
De laatste kilometers zijn best zwaar. Het regent pijpenstelen en om één of andere reden gaat het nog moeizamer dan alle andere dagen bij elkaar…
Maar de aanhouder wint en eenmaal thuis heeft mijn dochter nog een verrassing in petto in de vorm van een groot spandoek met daarop ‘Papa jij bent mijn grootste ster!’
Hoe mooier kan mijn tocht eindigen? Hoewel, die frieten hebben ook gesmaakt. Want Nederland mag dan wel een prachtig land zijn, als ze daar iets kunnen leren van ons Belgen, dan is het wel echt lekkere frieten maken…
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.