Dag 4 Fietsen tegen de sterren op

Kleine wereld

Echt goed heb ik niet geslapen vannacht. Dat komt zeker niet door het bed. Dat was heerlijk knus. Maar het is nu wel al de tweede nacht op rij dat ik, ondanks ik vermoeid ben van de fietstocht, slecht heb geslapen. En ik word dan ook nog wakker met buikpijn en een licht misselijk gevoel. Ik pak mijn spullen weer bij elkaar, maak mijn fiets in orde voor de volgende tocht en doe het licht en het gezellige kacheltje in het tuinhuisje uit. Als ik de keuken binnen ga, zie ik dat er al een lekker ontbijt klaar staat in huizes Van Dijken. Mijn gastvrouw schenkt me een heerlijk kopje koffie in en we beginnen wat te praten over Friesland en haar taal. Een taal ja, want het Fries is geen dialect. Je leert het hier trouwens op school. Even later komt ook Rob, de man des huizes aan tafel. Blijkt dat zij vrienden hebben in Achel. Nu weten ze ook meteen waar Bocholt ligt. De wereld blijft klein…

Saai

Ook al voel ik me niet opperbest, ik zorg toch dat ik voldoende heb gegeten. Alleen het eitje heb ik links laten liggen. Ik neem afscheid en verlaat Noordbergum richting Groningen. Maar eerst moet ik nog een heel eind door Friesland. Het is een grijze grauwe ochtend.

De weinige wind die waait, duwt me aan een goed tempo vooruit. En ik vind het best. Echt veel valt er niet te beleven, ook niet wat landschap betreft. Ligt het aan de grijze ochtend of misschien aan het feit dat mijn benen pijnlijk aanvoelen, idem dito voor mijn achterste?

Een nogal roze ‘boom’ geeft een beetje kleur aan de dag.

Maar voor de rest is het best saai. Ik stop even aan een bank. Ik heb zin om een tasje koffie te maken.

Maar als ik eenmaal ben afgestapt, heb ik al geen zin meer om mijn tassen open te doen om mijn brandertje boven te halen. Ik blijf eventjes zitten, kijk wat in het rond en spring terug de fiets op. Nu ja, springen is veel gezegd. Het voelt aan alsof al de gel uit mijn zadel is gelopen…

Ik blijf het saai vinden en besluit dat het misschien niet slecht is om mijn mp3 speler boven te halen.

Op muziek van Pink Floyd, U2, en The Cure, gaat het verder en rijd ik de provincie Groningen binnen.

Fietser let op de fietsers

Een half uurtje nadat ik wat heb gegeten op een mooi brugje, zie ik in de verte de stad Groningen opduiken.

Ik ben halfweg en heb daar nog ‘maar’ vier uur over gedaan. Het is duidelijk dat deze dag niet snel genoeg vooruit kan gaan. Ik rijd Groningen binnen via een mooi groot park. Veel studenten zie ik hier tijdens het middaguur. Ook veel joggers. Aan het station gekomen moet ik toch even halt houden om mijn ogen de kost te geven aan de honderden (duizenden?) fietsen die er staan gestald.

Ongelooflijk wat hier bij elkaar staat. Als ik iets verderop weer even stop om een foto te nemen van de opzichtige kleuren van enkele gebouwen, valt mijn oog op die andere fietsen. Onder de brug ligt een boot, of toch iets wat drijft, met daarin ook heel wat fietsen.

Maar die zijn duidelijk niet van de straat geplukt. Die komen van iets dieper denk ik.

Ik rijd verder naar mijn volgende doel: een oude zonnewijzer aan het Prinsenhof. Onderweg daar naar toe, merk ik op dat Groningen mooie oude, maar ook veel opzichtige en felgekleurde gebouwen heeft.

Oud en modern netjes naast elkaar. Bij het Prinsenhof kan ik eindelijk de zonnewijzer bewonderen.

Het is op zich een mooi werk, maar ik ben toch teleurgesteld over hoe hij er bij ligt. Of hangt beter gezegd. Naar mijn mening wordt het tijd voor een kleine opsmuk of restauratie van dit toch wel historisch waardevol stuk.

Ik blijf niet lang hangen op dit punt, waar ik ook meteen het verst van huis ben: een goede 240 kilometer, in vogelvlucht welteverstaan.

Veel fietsen in Groningen dus. Als fietser moet je hier dan ook niet op de auto’s letten. Nee de automobilisten letten wel op jou. Als fietser moet je op de fietsers letten. Langs alle kanten zoeven ze voor, naast en achter je. Ik neem dan ook maar een beetje de Nederlandse stijl van fietsen over. En een rood licht betekent dus niet altijd dat je moet wachten.

De laatste loden blokken

Nog 25 km te gaan. Iedere dag worden de laatste kilometers dat je denkt ‘ik wil er zijn’ langer. Keek ik de eerste dag voortdurend naar de laatste 5 km, nu doe ik dat al vanaf de laatste 25 km. Mijn benen doen pijn en iedere keer als ik terug moet beginnen pedalen bij een kruispunt voelt het aan alsof ik al duizend km heb gefietst. Ondertussen is het landschap mooi bosrijk geworden.

Dit is Drenthe.

Als ik in een klein dorpje passeer, bots ik op een wegafzetting. Ik kijk op mijn gps en zie dat ik een sluipweg kan nemen. Maar ook hier kom ik terug op een wegafzetting uit vanwege werken aan de riolering. Ik denk er het mijne van en rijd toch over de hobbelige weg. Tot ik aan de werken aankom en zie dat er geen doorkomen aan is. Geen cm is er om deze blokkade te kunnen passeren. Dat worden drie extra kilometers omrijden.

Als mijn gps me ook nog eens over een onverhard pad rijd en even later af moet stappen door de mulle zand onder mijn wielen, zakt de moed me in de schoenen.

Ondanks ik vandaag zo snel vooruit ga, voel ik me helemaal leeg. En alsof de duivel er mee speelt moet ik plots alles geven om aan een grote loslopende hond zijn tanden te ontkomen. Blaffende honden zeggen ze wel eens… maar deze had toch de intentie niet op zijn stappen terug te keren.

Nog een 13 km te gaan. Het begint te regenen. Ik stop aan een bankje en neem me wat te drinken.

Het begint harder te druppen, maar ik heb geen zin om mijn regenkledij uit te halen. Alles doet pijn. Ik wil er zijn.

Rust (laat maar even roesten)

Eindelijk kom ik aan waar ik moet zijn: Het land van Bartje. Inderdaad, de komende vier dagen is dit mijn land.

Hier blijf ik en ga genieten van de korte rust. En dat met een gevoel alsof ik al duizend km heb gefietst. Maar met de 132 km van vandaag zit ik ‘nog maar’ aan 536 km. Ik zit nu halverwege mijn tocht. Vreemd, 1000 km gedeeld door 2 is toch 500 km? Ik doe duidelijk meer kilometers dan gepland. Ik denk dat ik nog veel moet leren over mijn Garmin gps.

Welke dag was tot nu toe de zwaarste? Geen idee. Alle vier misschien, ieder op hun manier. De eerste was ver, de tweede was zwaar, de derde emotioneel en vandaag deed het pijn. Kies maar. Ik zet het allemaal even opzij en denk nog niet aan het vervolg. Wat ik wel ga doen, is een lekker sezoenske drinken nu. Schol…