Nadat ik gisteren een snelle rondleiding had gekregen van Arlette, de gastvrouw, is er ’s morgens tijd voor een rustige babbel aan het ontbijt. Ik hoor dat het hele gezin in het muzikale gebeuren zit. Naast de ontbijttafel staat dan ook een mooie vleugelpiano. Als even later de gastheer Rene aan tafel komt zitten en langzaam wakker wordt, blijkt dat het gezin enkele weken geleden is getroffen door een tragische gebeurtenis. Iets wat je als ouder het laatste wenst… Om alles een beetje een plaats te kunnen geven en zich even te bezinnen vertrekt Rene binnenkort naar Frankrijk. Van daaruit zal hij in drie weken meer dan 500 km al fietsend terug naar huis rijden. Ook alleen. En dat op een gewone fiets en met de tent. Zo heeft ieder zijn redenen om een dergelijke tocht de ondernemen. Ik heb hier veel respect voor. Sommige dingen horen niet te gaan zoals ze doen. Sommige dingen die gebeuren zijn niet juist. Ik ben onder de indruk als ik weer op mijn fiets stap en mijn tocht verder zet. Veel sterkte met je tocht Rene…
Het lijkt wel alsof ik alleen op de wereld ben. Het is nog vroeg en de zon breekt langzaam door.
Ik geniet van het uitzicht rondom mij en houd af en toe stil om de schoonheid van de omgeving tot me door te laten dringen.
Ik fiets verder en zie onderaan de dijk een schaduw van een man op een fiets die verdacht veel op mij lijkt.
De zon doet haar werk en al snel doe ik mijn arm- en beenwarmers uit. Rondom mij zie ik ongelooflijk veel windmolens.
Moderne wel te verstaan. Ooit waren de oude in de meerderheid. Tijden veranderen…
Terwijl ik lekker vooruit ga (de wind begint stilaan in mijn voordeel te spelen) neurie ik het liedje van Lou Reed, Just a perfect day. Maar regelmatig komt het verhaal van Rene naar boven en vraag ik me af of het wel allemaal zo perfect is. Zou ik nu niet thuis moeten zijn eigenlijk in plaats van hier wat rond te fietsen…?
Even later kom ik aan bij de afsluitdijk.
Een dertig km lange weg die het IJsselmeer scheidt van de zee.
Hier had ik schrik voor. Niet om er over te rijden, maar wel dat de wind me zou tegen steken. Maar al snel rijd ik tegen 27 km per uur over het fietspad naast de snelweg.
Deze dijk maken moet een echt huzarenstuk zijn geweest.
In 1932 werden de twee stukken samen gebracht en vormen nu één lange verbindingsweg.
Waar de dijk samen is gekomen houd ik even halt en beklim de uitkijktoren om te genieten van het verre zicht rondom mij.
Dan gaat het weer verder richting vasteland.
Ik rijd Friesland binnen en zie dat ze hier ook veel schapen hebben.
Vooral het dijkschaap is een soort die je hier veel ziet. Die lopen, zoals de naam al doet vermoeden, veel op de dijken rond. Daarom zijn hun rechterpoten ook korter dan de linker. Anders staan ze scheef en vallen ze om… Juist ja…
Ik waag me even aan de andere kant van de dijk, de zeekant, en voel dat ik het al snel koud krijg.
De wind mag dan wel zowat in mijn rug zitten, het is precies of het vriest… in Vriesland…
Ik kies dan ook snel voor de windstille kant van de dijk. En dan plots, zomaar uit het niets, kom ik mezelf tegen. Tijd om wat foto’s van mijn dochter en vrouwtje onder het hoesje van mijn kaarthouder te steken…
Als ik weer richting binnenland rijd, kom ik een bord tegen waar ‘Franeker’ op staat en dat me sterk doet vermoeden dat ik op de juiste weg ben naar het Eise Eisinga planetarium.
Chris heeft daar een afspraak voor me geregeld. Ik ben benieuwd. Hij zei dat het de moeite is.
Vind ik leuk!
Even later houd ik halt aan een McDOnalds om even online te gaan. Ik kijk eens in de facebook van mijn vrouwke en kan mijn ogen niet geloven wat ik daar lees. Onze hoofdsponsor zal het sponsorbedrag verdubbelen als we duizend ‘vind ik leuks’ hebben! Fantastisch!! Ik heb soms getwijfeld of het wel verschil zou maken als ik nu duizend km zou gaan fietsen of niet. Maar vandaag weet ik dus dat het wel degelijk een verschil maakt. Bedankt Martin en Wendy! Nu gaan voor die duizend ‘vind ik leuks’! Nooit gedacht dat ik facebook leuk ging vinden… Maar stiekem hoop ik dat iedereen die een ‘vind ik leuk’ plaatst, het ECNS ook een beetje steunt. Hoop doet leven zegt men hé…
Geenen uil
Ik word er, hoe kan het ondertussen anders, heel hartelijk ontvangen door Ellen. Nadat ik mijn verhaal kort heb verteld, mag ik het huis van Eise Eisinga bezichtigen. Het staat vol met informatie over dit oudste, nog werkende planetarium ter wereld. Achter in de werkplaats kan je zien hoe Eise vroeger het wol verwerkte, want dat was zijn hoofdberoep. Maar deze jongen die enkel de lagere school afmaakte zou uiteindelijk veel aanzien krijgen van zijn geleerde collega’s. Hij bouwde een planetarium, aangedreven door slingers en raderen. Het ziet er een beetje uit als een ongeloof groot binnenwerk van een uurwerk. Maar als je in de woonkamer naar het plafond kijkt zie je dat dit echt fantastisch is. Hier kan je echt alles aflezen. Welke dag het is, hoe de planeten staan, wanneer er een zon- of maansverduistering is, hoe laat de zon opkomt of onder gaat… Als je hier ooit in de buurt komt moet je zeker eens binnen springen. Ongelooflijk hoe die man dit heeft klaar gespeeld. En dat in de 18de eeuw. En het werkt dus nog steeds. Mede omdat hij een handleiding heeft nagelaten hoe dit prachtige werk onderhouden moet worden.
Na te hebben geluisterd naar de uitleg van Ellen over de werking van het planetarium kijk ik nog even verder rond en neem dan afscheid van Ellen. Bedankt Ellen. En bedankt Chris.
Tuinhuisje
Ik rijd de laatste 38 km door het Friese land. Als ik door de stad Leeuwarden rijd, moet ik even rechtsomkeer maken omdat de politie de weg heeft afgezet (blijkbaar een uit de hand gelopen 1 aprilgrap hoor ik later van de gastvrouw, iets met een nepbom in het water…). Meteen weet ik alweer waarom ik vandaag zo snel vooruit ga. Het waait weer stevig door.
Blij als ik me weer kan keren, rijd ik door de stad, omgeven door moderne gebouwen, maar een zeer mooie oude binnenstad.
Als ik het oude gedeelte weer verlaat kom ik een soort nederzetting tegen van mensen die blijkbaar tegen het systeem zijn. Het steekt in ieder geval fel af tegen de torenhoge gebouwen rondom.
Maar ik heb nu geen zin om me bezig te houden met maatschappelijke toestanden.
Als ik bij het volgende gastgezin aankom in Noordbergum, word ik ook hier hartelijk ontvangen met een lekker bakkie koffie. Even later laat de gastvrouw mij het tuinhuisje zien dat is omgetoverd tot een woonhuisje.
Lekker knus. Buiten heb ik mijn eigen kookfornuisje.
Ik laat het me allemaal welgevallen. Ook in Friesland weten ze hun gasten te verwennen. Na een lekkere douche eet ik nog wat en kruip ik weer in de pen, of beter het toetsenbord.
Vandaag waren het 132 mooie kilometers. Moest ik er niet 125 per dag doen…? Maar toch, als je zover rijdt, denk je ook veel na, soms te veel.
Morgenavond zie ik mijn schatjes weer en zet ik de hele fietstocht en de vereniging even aan de kant. Qualitytime, of hoe noemen ze dat ook weer? Maakt mij niet uit, als het maar gezellig wordt…
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.