Dag 2 Fietsen tegen de sterren op

Hoge bomen

 

Deze morgen vroeg uit bed. Truus verwent me weer met een heerlijk ontbijt. Ik koop nog een verrassing voor mijn schat en dochter in het winkeltje, hang de fietstassen aan mijn stalen ros en wuif Truus uit nadat ik haar heb bedankt voor de gastvrijheid.

De tocht gaat verder door een bomenrijke omgeving. En dat vind ik best. Er staat namelijk veel wind vandaag.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En hoge bomen vangen veel wind. Al zijn ze wel nog wat kaal op dit moment. Onderweg kom ik een leuk infobord tegen dat kan ronddraaien. Het beschrijft de natuur op die plek. Maar het leuke is dat je op die manier veel informatie kan geven, zonder er een verschrikkelijk groot paneel voor te moeten gebruiken.

 

 

 

 

 

 

 

 

Ideetje Bocholt?

 

Eindeloos

 

 

 

 

 

 

 

 

Helaas pindakaas… De hoge bomen maken wederom plaats voor het vlakke landschap met weiden en… weiden. En de wind giert lekker op mijn snuit. Maar als even later het zonnetje er door komt, kan ik toch alleen maar genieten.

 

 

 

 

 

 

 

 

Op een lange weg die het landschap in twee deelt zet ik me gewoon in het midden van de weg en eet ik een lekker banaantje. Die zat bij het ontbijt van Truus. Bedankt Truus.

Ik ga verder en als ik rechts afsla merk ik op dat deze weg toch wel enorm ver reikt. Eigenlijk zie ik hem niet eindigen.

 

 

 

 

 

 

 

 

Achteraf zou ik er achter komen dat hij zeker meer dan tien kilometer lang zou zijn. Ondertussen verdwijnt het zonnetje en zie ik voor me donkere wolken bij elkaar pakken. En in de verte zie ik stralen regen naar beneden kletteren. En het komt recht op me af.

 

 

 

 

 

 

 

 

Tijd om de regenkledij een eerste keer boven te halen. Beer blijft lachen…

Voor ik nat wordt kom ik aan een fietser- en voetgangerpond. Leuk, de benen mogen even rusten, de armen moeten werken.

 

 

 

 

 

 

 

 

Draaien aan het wieltje, hakke hakke toet toet… Daar komt de regen…

 

Een natje en een droogje

 

In dit geval is het natje de bakken regen die ik over me heen krijg. Dit met de nodige wind op kop maakt het een koude bedoeling. Ik vind het even niet meer leuk. Maar ik laat me niet kennen en denk bij mezelf, erger dan dit zal het vandaag wel niet meer worden. Ik kijk om me heen, maar het dichtst bijzijnde plaatsje waar ik kan schuilen, moet zeker vijf kilometer verder liggen. Er staat hier echt niets…

 

 

 

 

 

 

 

 

Het droogje betekent dan weer een gezellige bistro midden in de natuur. Ik laat mijn fiets verder lekker nat worden en ga me drogen bij een heerlijke warme chocomelk met een berg slagroom. Daarna nog een lekker spinaziesoepje en ik kan er weer tegen.

 

 

 

 

 

 

 

 

De zon schijnt even later weer en nadat ik een ongelooflijk gekke kip dag heb gezegd, rijd ik weer met volle moed verder.

 

En daar zijn weer de bomen…

 

Ik rijd door een prachtig stukje bosrijk gebied. En dat doet deugd want ik merk op dat ik nog maar gemiddeld aan 11 km per uur zit, stoptijden meegerekend. Normaal moet dat 14 km per uur zijn. De wind is ongemeen hard vandaag.

 

 

 

 

 

 

 

 

De paden zijn onverhard, maar veel beter rijdbaar dan sommige aangelegde paden waar ik al heb over gereden. Ik kom even later een soort os tegen. Een os, los in het bos. Mooi om te zien. Bang zijn ze precies niet, maar ik laat me niet verleiden door het proberen te aaien.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Die hoorns zien me er net iets te groot uit…

 

 

 

 

 

 

 

 

Even later kom ik door een gezellig dorpje, Naarden. Dat is volledig omgeven door water en groot opgetrokken wallen. Het lijkt wel een versterkte burcht hier. Ik eet een klein hapje en ga weer verder.

 

De wind in de zeilen

 

Ik kom een eerste keer aan wat een uitloper van de zee schijnt te zijn. Ik stop even aan de oever en kan, buiten het feit dat ik het ook wel voel, nog aan enkele verschillende dingen zien dat het echt wel heel erg waait. En waar de wind vandaan komt, laat ik daar nu juist naar toe gaan… Sommige hebben graag wind in de zeilen. Ik heb hem liever in de rug.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik zie op mijn GPS dat ik 6 meter onder zeeniveau zit. Als de dijken het nu begeven, heb ik zeker natte sokken…

 

 

 

 

 

 

 

 

Wanneer ik de omgeving van Amsterdam nader, is er geen spoor meer van de prachtige natuur waar ik tot nu toe ben doorgereden.  Reed ik eerst nog door een gang in het bos, nu is het gang van beton en staal. Wat later rijd ik midden door de stad. En ondanks ik hier beschermd ben tegen de harde wind, verlang ik terug naar de open vlakte. Op die gedachte zou ik nog terug komen…

 

 

 

 

 

 

 

 

Afzien, afzien en nog eens afzien…

 

In een McDonalds maak ik gebruik van het internet om mijn eerste verslagje door te geven. Maar eerst toch nog vlug een Big Mac door mijn keel. Ah ja…

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik vraag of ik mijn laptopje ergens kan inpluggen in het stopcontact en krijg op de koop toe een kopje koffie van het huis. Zie je wel, die Hollanders zijn helemaal niet gierig.

Het lukt toch allemaal niet zoals ik wil en ik zit veel te lang te prutsen op mijn laptop. Voor ik terug vertrek, bel ik even naar mijn volgende gastadres. Als ik tegen de vrouw des huizes zeg dat ik in aantocht ben, vraagt ze wat ik dan wel kom doen… Euh, ik had toch gereserveerd? Ach, het is wat hectisch geweest zegt ze, maar ik mag afkomen. Ze moet wel om kwart voor zeven vertrekken. Hoe lang ik nog moet? Nog 28 km en het is tien over vijf. Reken maar uit. En dat met 5 beaufort.

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik zeg dat ik mijn best doe. Ik moet wel! Ik ben moe, ik wil me douchen en lekker eten. Maar helaas, de laatste 28 km zijn loeizwaar. Het land is vlak, open, weids… Ik raak amper aan 14 km per uur. En ik geef me helemaal. Af en toe moet ik een beetje afdraaien en profiteer ik van de wind.

 

 

 

 

 

 

 

 

Maar als ik weer aan een fietser- en voetgangerpond kom, zakt me de moed in de schoenen.

 

Ik zet mijn fiets erop en begin te draaien. Ik draai zeker drie à vier minuten. Mijn armen doen pijn, mijn benen en mijn kont ook. Dan gaat het weer verder. Afzien is het. Ik had me voorgenomen dat ik me nergens voor ging haasten. Valt dit even tegen.

 

Aangenaam

 

Ik kom nog net op tijd aan. Mevrouw laat me in geen tijd het huis zien… en vertrekt. Hier zit ik, in iemands anders huis, helemaal alleen. Nederlanders nemen het begrip gastvrijheid wel heel breed. Geweldig! Ik neem een heerlijke douche, en rijd het centrum van Heerhugowaard in. Ik zoek een bistro waar ik iets lekkers kan eten.

Ik ga het restaurant ‘Aangenaam’ binnen. Het is er lekker rustig en gezellig. Net wat ik even nodig heb. Ik ging voor pasta, maar het is een Hollandse biefstuk met frieten geworden. Ik geniet ervan, maar ik moet opletten dat ik niet met mijn kop in mijn eten val. Ik ben moe, kapot. Voldaan rijd ik terug naar ‘huis’. Ik skype nog even met het thuisfront en begin aan mijn verhaal. Eindelijk de laatste regeltjes. Het is 22.39. Na 130 loodzware kilometers, hoop ik dat het morgen beter zal gaan. Morgen moet ik het IJsselmeer over. Meer dan dertig km over de open zee. En de wind zit niet goed…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Was het dan niet aangenaam vandaag? Jawel… het restaurant… dat heet ‘Aangenaam’…

 

Ik heb vandaag even op mijn vrouwtje haar facebook gekeken. Bedankt iedereen voor de reacties. Dat is een hart onder de riem. En nu ga ik dodo doen. Schaapjes tellen zal niet meer nodig zijn….