Rechte lijn
De laatste dag. Zachtjes tikt de regen op het zolderraam… Ik doe mijn ogen open en zie inderdaad dat het dakvenster boven me goed nat is. Hip hoi… Na, zoals iedere dag, hetzelfde ritueel te hebben doorgaan van opstaan, wassen, tassen klaar maken, drie keer kijken of ik niks vergeten ben en dan alles op mijn stalen ros te hangen schuif ik gezellig aan tafel bij Ria, mijn gastvrouw. Haar man, Bart, slaapt nog lekker. Ik kan hem enkel gelijk geven. We babbelen over van alles en nog wat en het uur vliegt voorbij. Het is acht uur. Nu moet ik echt wel vertrekken, hoe gezellig het ook is.
De gps zegt nog steeds dat ik 160 km voor de boeg heb. Hij heeft wel echt kuren vandaag. Maar ik heb samen met Ria bekeken hoe ik het best in één recht lijn terug naar huis kan fietsen. En dat op een ouderwetse kaart. Technologie is mooi, maar soms moet je even terug kunnen vallen op dingen uit ‘de goeie ouwe tijd’.
Bier en ganzen
Een kwartiertje nadat ik ben vertrokken kom ik door Den Hout.
Hier heeft dit weekend Paaspop plaats gevonden. Een grote tent, veel hekken en een doordringende biergeur rijd ik tegemoet. De enige feestgangers die hier nog rond waggelen zijn twee ganzen. Het moet hier een beestenboel zijn geweest.
Ik rijd verder en even later kan ik weer halt houden om dan toch mijn regenkledij aan te trekken.
Het was nochtans gestopt met regenen deze morgen, maar nu pakken zich weer donkere wolken samen boven mijn hoofd. En even later moet ik dan ook nog eens een stuk omrijden vanwege werken aan een brug.
Het moet toch iedere dag wel een keer gebeuren blijkbaar.
Gekke koeien
Als ik door Tilburg fiets en het station passeer heb ik wel zin in een koffie.
Ik wil dat doen in een taverne aan het station zelf, maar het lijkt me niet echt veilig hier om mijn vol beladen fiets achter te laten. Ik rijd een beetje verder het centrum in en stop in aan een gezellige taverne. De deur staat al open, maar het is nog vroeg en ik ben de eerste klant. Nadat ik mijn koffie heb opgedronken en mijn verhaal voor de zoveelste keer heb kunnen vertellen aan de uitbater gaat het verder over het platteland. Maar even later ga ik er weer bij zitten op een bankje aan het water.
De motivatie is ver zoek vandaag. Ik rijd nochtans naar huis…
Als ik het plaatsje Haghorst ben voorbij gereden zie ik in de verte een massa volk staan, midden in een weidelandschap bij een boerderij.
Daar staan ze me al op te wachten denk ik. Maar hier komen ze blijkbaar voor heel iets anders. Het is een Campina-boerderij en er staan minstens vijfhonderd mensen, jong en oud, rond de weide langs de boerderij. Ik baan me een weg door het smalle straatje, tussen het volk door. Achter de massa stop ik en kijk ik om. Waar staan ze hier eigenlijk op te wachten? Ik vraag het aan een vriendelijke oudere man die net voorbij komt.
Hij vertelt me dat de koeien dadelijk naar buiten mogen, na een lange tijd binnen te hebben gestaan. Dan denk je in de eerste plaats ‘nou en? Moet je daar naar komen kijken?’ Maar als de koeien eenmaal los gelaten worden begrijp ik waarom hier zoveel mensen zijn. Je moet het zien om het te begrijpen. De koeien zijn door het dolle heen. Ze hollen, springen, rollen, gaan met hun kop door het zand en botsen regelmatig opzettelijk tegen elkaar. Precies een bende uitgelaten schoolkinderen die de speelplaats op rennen. Het is mooi om te zien. Soms is er echt niet veel poeha nodig om iet leuks te beleven. Ik sla ondertussen een gezellig babbeltje met de man en ga even later weer verder.
Nat, natter, natst
Ik heb ondertussen mijn regenkledij uitgetrokken. Het is best warm als je daarmee fietst.
Maar niet veel later kan ik weer aan de kant om ze weer boven te halen. Het begint nu wel echt goed te regenen. Echt leuk is het niet meer. Maar al bij al heb ik nog nietveel regen gehad tijdens deze reis.
Ik ben nu niet ver meer van Hamont-Achel en plots ben ik weer off-road aan het rijden. De zandweggetjes zijn wel degelijk aangegeven als fietspad, maar mijn fiets en tassen worden er niet mooier op.
Het zand spat omhoog. Of modder beter gezegd. Want het regent nog steeds pijpenstelen.
Onderweg maak ik toch nog een mooi ‘natuurkiekje’van wat runderen die daar staan te grazen. Je hoeft echt niet ver te gaan om mooie dingen te zien hoor.
Plots kom ik een grenspaal tegen. Eindelijk, het einde is in zicht. Maar toch ben ik hier nog niet over de grens. Ik passeer gewoon even langs een hoekje België-Nederland. Wat verder kan ik eindelijk een foto maken bij het bord dat me zegt dat ik bijna thuis ben.
Mijn tocht
De laatste tien kilometer gaan in rechte lijn richting Bocholt.
De regen blijft maar kletteren. Maar de pijn die ik eerst zo in mijn benen voelde is nu weg. Het is een beetje als een hond die zijn hok heeft geroken.
En terwijl ik die laatste kilometers rijd kijk ik naar al hetgeen er op mijn stuurtas ligt.
Daar zie ik namelijk alles waar het om ging. Foto’s van mijn vrouwtje en dochter. Een stikker van het ECNS en daarnaast een onbeschreven blad. Klaar voor een nieuw verhaal. Een nieuwe tocht. Maar tot dusver, was dit mijn tocht. Eén om nooit meer te vergeten…
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.